تولید محصولاتی همچون ، بنزین(با اکتان بیش از 94) ، گازوئیل (در حد استاندارد یورو4) و همچنین حلال وایت اسپریت از جمله مواردی هستند که قادر به ایجاد ارزش افزوده بالاتری می باشند .

تولید هیدروکربن به روش بلندینگ بر پایه اختلاط مواد اولیه با ترکیب درصد مشخص و بر اساس اختلاف دانسیته طبق دستورالعمل تولید صورت می گیرد. این روش علاوه بر نکاتی در خصوص ترتیب و توالی افزودن مواد و همچنین شیوه اختلاط و نیز رعایت موارد ایمنی، شامل نکات فنی دیگری نخواهد بود. همچنین مواد اولیه برای تولید هیدروکربن به روش بلندینگ در بورس انرژی محدود است و علاوه بر اینکه تعداد کمی مواد اولیه را شامل می شود از حیث مقدار و کمیت نیز محدودیت دارد. سادگی این روش، محدودیت مواد اولیه، قیمت بسیار بالا و نیز رقابت میان خریداران در بورس انرژی باعث شده است این روش نه تنها سود دهی نداشته باشد بلکه تولید کننده را دچار ضرر نماید. این ضرر و زیان نه در بلند مدت بلکه در همان ابتدای امر بروز می کند .

چنانچه به هر دلیل نوسان نرخ ارز و نیز قیمت جهانی نفت و مشتقات نفتی را نیز در نظر گرفته و به
زیان های قبل بیافزاییم باید گفت این روش تولید به هیچ وجه توصیه نمی شود .

برخی از تولید کنندگان به دلیل ناآگاهی و همچنین مشاوره غلط در حین فعالیت به لحاظ جبران این ضرر و زیان وارد موضوعاتی از قبیل: تأمین مواد اولیه یارانه ای و استفاده از آنها در تولید، فروش مواد اولیه خریداری شده از بورس خارج از شبکه توزیع و غیره می شوند که در نهایت این موارد منجر به جرم قاچاق سازمان یافته و اخلال در نظام اقتصادی و ارزی و غیره تلقی شده و تبعات بسیار ناگواری دارد. شیوه دیگر که مد نظر این الگوی کسب و کار بوده، تولید هیدروکربن به روش تقطیر است .

ردیف 1 و 2 جدول بالا همان هیدروکربن تقطیری است. عدم وجود لغت تقطیر بر خلاف بلندینگ به دلیل درج این نام و کد آیسیک در سامانه بهین یاب وزارت صمت است و دلیل علمی و فنی دیگری ندارد. در این روش مواد اولیه که در بورس انرژی عرضه می گردند طی فرآیندی که از قبل توسط کارگروه تعیین شده و یا به واسطه مجوز استاندارد سازی واحد تأیید شده است، اقدام به تقطیر و جداسازی برش های سبک و سنگین می شود. سابقاً برش های میانی هم در میان این تقسیم بندی وجود داشت ولی به دلیل سوء استفاده برخی از واحدها و عملیات قاچاق سوخت این نام حذف گردید و پالایشگاه های تولید هیدروکربن در بخش خصوصی موظف به تولید فقط دو برش هستند.

ابتدا تقطیر مواد اولیه سبک استحصال میگردد و در انتها نیز باقیمانده ترکیبات سنگین جدا سازی می شود که مبنای نام گذاری برش های سبک و سنگین از این موضوع است .

با دیدگاه تجاری به موضوع میعانات گازی برای بازار های هدف موجود حال حاضر ، و همچنین میزان استحصال برش های سبک و سنگین می توان گفت میعانات گازی پارس جنوبی بهینه ترین حالت بابت تولید هیدروکربن است. شاید این موضوع که کشور افغانستان نیازمند سوخت دیزل است و همواره تقاضا برای آن بالاست گزینه استفاده از میعانات خانگیران را نیز تقویت نماید.

لازم به توضیح است میعانات گازی خانگیران به صورت نامنظم و به حجم کم در بورس انرژی عرضه    می شود که همین موضوع موجب رقابت تولید کنندگان هیدروکربن در زمان خرید است . تنها دستاورد این رقابت نیز بالا رفتن قیمت مواد اولیه برای تولید کننده است.

همچنین برش سبک میعانات گازی خانگیران عملاً به دلیل افت بار و همچنین تبخیر در فصل گرما و اتلاف آن به دلیل مقدار جزئی آن ارزش خاصی ندارد. ضمناً برش سنگین آن به دلیل نوع خاص ماده و آنالیز آن ، بسیار تیره رنگ بوده و کل محصول هیدروکربن سنگین را دچار سیاهی و تیرگی می کند که مورد پسند مشتری نخواهد بود. بر همین اساس معمولاً در فرآیند تولید از 5% الی 8% انتهای تقطیر این ماده صرفنظر کرده و آن را به عنوان ضایعات معدوم می کنند.

کنترل بیشتر فرآیند تقطیر، اتلاف زمان بابت شارژ مجدد راکتور، دفع پسماند و هزینه های جانبی به علاوه موضوع رقابت در خرید و عرضه کم و نامنظم باعث می شود که امکان برنامه ریزی بلند مدت و دائمی برای این ماده نیز وجود نداشته باشد .